Sakrament chrztu św. otrzymał w kościele parafialnym w Kocku, 17 kwietnia 1933 r. (akt 118/1933). Szafarzem sakramentu był ks. Bronisław Rachoń.
Do szkoły podstawowej uczęszczał w Górce i Kocku. Kolejnym etapem edukacji było Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego w Siedlcach. Maturę zdał w 1951 r.
Aleksander Siwek w podaniu do Rektora Wyższego Seminarium Duchownego w Lublinie napisał: „Już od lat dziecinnych myślałem o poświęceniu się służbie Bożej. Ponieważ pragnienie to trwa i umacnia się, przeto mam zaszczyt prosić o łaskawe zaliczenie mnie w poczet alumnów seminarium” (30.06.1951).
Ks. Ignacy Stachurski, proboszcz parafii w Topólczy, w opinii po wakacyjnych praktykach napisał: „W okresie od sierpnia do września 1953 r. przebywał u mnie alumn Aleksander Siwek i prowadził katechizację około stu dzieci. Z zadania swego wywiązywał się bardzo dobrze ku memu zadowoleniu, jak też i rodziców dzieci. Obowiązek swój traktował poważnie, do wykładów przygotowywał się i nie zniechęcał się podróżami pieszo do wioski oddalonej o 3 km. Ponadto uczył śpiewu. Bardzo gorliwy i sumienny. Postawą swoją i skromnością wszystkich budował. Nie bał się i pracy fizycznej, chętnie pomagając w żniwach i w gospodarstwie. Cechuje go skromność, pobożność i umiejętność dostosowania się do warunków życiowych – nie ma żadnych grymasów. Codziennie służył mi do Mszy św. Dzień rozpoczynał rozmyślaniem, a tydzień kończył spowiedzią św. Bardzo serdecznie dziękuję ks. rektorowi za przysłanie mi takiego alumna, który był bardzo pożyteczny dla parafii i prawdziwą pomocą proboszcza. Uważam, że to jest dobry materiał na kapłana” (30.09.1953).
Święcenia diakonatu alumn Aleksander otrzymał w Katedrze Lubelskiej z rąk Biskupa Lubelskiego Piotra Kałwy – 20 października 1956 r., zaś prezbiteratu z rąk tegoż samego biskupa w katedrze lubelskiej – 22 grudnia 1956 r.
Neoprezbiter ks. Aleksander Siwek posługę kapłańską jako wikariusz rozpoczął w parafii Górecko Kościelne (04.01.1957 – 20.06.1962). Szerokie zainteresowania ks. Aleksandra były widoczne nie tylko w pracy duszpasterskiej, ale też i gospodarczej. Zapisał się po dziś dzień jako inicjator zelektryfikowania miejscowości, gdyż wraz z wiernymi wybudował elektrownię wodną w Górecku Kościelnym.
Kolejne parafie wikariuszowskie ks. Aleksandra to: Kamionka (20.06.1962 – 21.06.1963) i Kraśnik (21.06.1963 – 24.03.1977).
Z dniem 24 marca 1977 r. Biskup Lubelski Bolesław Pylak mianował ks. Siwka wikariuszem pomocnikiem (vicarius adiutor) w parafii Stary Zamość, a trzy lata później z dniem 31 stycznia 1980 r. został on administratorem tejże parafii. Z parafią Stary Zamość ks. Aleksander związany był przez 21 lat. Po raz kolejny ks. Siwek wykazał się talentami, nie tylko na niwie duszpasterskiej, ale także organizacyjnej, przy budowie kaplic w Tarzymiechach (powstała w przeciągu jednej nocy z 26 na 27 maja 1980 r.) i w Krasnem (wznoszona w latach 1982-1987), oraz przy powstaniu dwóch sakralnych punktów dojazdowych w Wisłowcu i Majdanie Sitanieckim. Dużym przedsięwzięciem budowlanym była także przeprowadzona w latach 1983-1985 wymiana starych fundamentów pod wieżą kościelną i nawą główną kościoła w Starym Zamościu.
Od 16 lutego 1985 r. przez dwie pięcioletnie kadencje ks. Siwek pełnił urząd wicedziekana Dekanatu Zamość-Kolegiata.
W dowód uznania dla gorliwej pracy i godnej postawy kapłańskiej, ks. Aleksander został 31 maja 1985 r. odznaczony przez bpa Bolesława Pylaka kanonią honorową kapituły kolegiaty zamojskiej, zaś po utworzeniu diecezji zamojsko-lubaczowskiej bp Jan Śrutwa z dniem 23 października 1992 r. mianował go diecezjalnym Dyrektorem Unii Kapłańskiej (L.dz. 867/Gł/92). Natomiast 1 września 1994 r., w związku z reorganizacją sieci dekanalnej, ks. Siwek został wicedziekanem dekanatu sitanieckiego (L.dz. 550/Gł/94). Bp Jan Śrutwa ponadto powierzył ks. Aleksandrowi z dniem 2 września 1994 r. funkcję kapelana Armii Krajowej przy Kole Rejonowym w Starym Zamościu (L.dz. 554/Gł/94).
Kolejną parafią ks. Aleksandra Siwka był Złojec. Pracował tam od 22 czerwca 1998 r. do 23 czerwca 2008 r.
W dniu 28 lutego 2003 r. ks. Aleksander skierował do bpa Jana Śrutwy podanie, w którym napisał: „Niniejszym informuję, że za łaską Bożą 7 stycznia 2003 r. osiągnąłem wiek 70 lat życia. Pozostaję wdzięczny Bogu Miłosiernemu za dar kapłaństwa i służbę w Kościele Chrystusowym w kilku parafiach. Wyrażam wdzięczność Waszej Ekscelencji za dotychczasowe zaufanie w powierzonych mi obowiązkach duszpasterskich i administracyjnych. Za wszystko Bóg zapłać”. Biskup Jan Śrutwa odpowiadając na pismo i deklarację ks. proboszcza Siwka, podjął decyzję o przedłużeniu jego posługi duszpasterskiej o kolejne dwa lata, do 2005 roku.
Bp Wacław Depo, podczas dnia kapłańskiego w Krasnobrodzie, w piśmie skierowanym do ks. kan. A. Siwka napisał: „W związku z przejściem w najbliższym czasie Czcigodnego Księdza Kanonika w stan emerytalny, pragnę w obecności Prezbiterium Diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej wyrazić swoje serdeczne podziękowanie. Bardzo serdecznie dziękuję Księdzu za wieloletnią pracę duszpasterską na różnych placówkach w diecezji lubelskiej i zamojsko-lubaczowskiej. Myślę z wielkim uznaniem o pracy duszpastersko-administracyjnej w parafiach: Stary Zamość i Złojec. Szczególnie dziękuję za pełnienie funkcji ojca duchownego kapłanów dekanalnych i za wieloletnie pełnienie urzędu wicedziekana. Zaangażowanie Księdza Kanonika w dzieło Unii Kapłańskiej jest szlachetnym znakiem troski o kapłaństwo swoje i Braci. Wyrażam najgłębsze uznanie za wiarygodność życia kapłańskiego. Proszę na miarę sił dalej wspierać nasz Kościół diecezjalny darami umysłu i serca” (14.06.2008).
Bp Wacław Depo, stosownie do przedłożonej wcześniej prośby ks. Aleksandra, z dniem 23 czerwca 2008 r. odwołał go z urzędu proboszcza parafii pw. Chrystusa Króla w Złojcu oraz urzędu wicedziekana dekanatu Sitaniec i przeniósł w stan emerytalny z zamieszkaniem na plebanii w Złojcu (L.dz. 332/Gł/08).
Dopóki pozwalało mu na to zdrowie, ks. Kanonik aktywnie włączał się w posługę duszpasterską przy parafii w Złojcu, jak też w latach 2009-2012 pomagał duszpastersko w parafii pw. św. Jerzego w Biłgoraju.
Od 2013 roku zamieszkał u rodziny w Lublinie i jako rezydent posługiwał duszpastersko w parafii pw. Świętego Krzyża w Lublinie.
Biskup Zamojsko-Lubaczowski Marian Rojek w dniu 4 sierpnia 2017 r. odwołał ks. Aleksandra z funkcji ojca duchownego kapłanów dekanatu Sitaniec (L.dz. 347/Gł/17), oraz biorąc pod uwagę racje duszpasterskie, zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami w dniu 24 listopada 2017 r. podziękował ks. Siwkowi za pełnienie funkcji diecezjalnego Dyrektora Unii Kapłańskiej (L.dz. 501/Gł/17). Biskup w nominacji napisał: „Wyrażam Księdzu serdeczną wdzięczność za gorliwe i pełne zaangażowania kierowanie tak ważnym dla formacji kapłańskim dziełem przez 25 lat, czyli cały okres istnienia Diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej. Niech Chrystus, Dobry Pasterz, wynagrodzi Księdzu miłość i troskę wobec kapłanów, a Matka Odkupiciela – Patronka Diecezji błogosławi na dalsze lata służby Kościołowi i duchowego towarzyszenia kolejnym zastępom kapłańskim w budowaniu braterskiej wspólnoty”.
Ks. kan. Aleksander Siwek zmarł 2 listopada 2020 r. w Szpitalu Powiatowym w Łęcznej.
Mszę św. żałobną w sobotę, 5 grudnia 2020 r. o godz. 11.00 w kościele parafialnym pw. Chrystusa Króla w Złojcu sprawował biskup diecezjalny Marian Rojek wraz z kapłanami diecezji zamojsko-lubaczowskiej.
Msza św. pogrzebowa odprawiona została w sobotę, 12 grudnia 2020 r. o godz. 11.00 w kościele parafialnym pw. Wniebowzięcia NMP w Kocku. Urna z prochami śp. ks. Aleksandra Siwka została złożona w grobie rodzinnym na cmentarzu w Kocku (diecezja siedlecka).
W swym kapłańskim testamencie ks. Aleksander zapisał słowa: „Bóg zapłać Księżom Unii i wszystkim Księżom za wspólnotę modlitwy i dni kapłańskich w Krasnobrodzie i na Jasnej Górze. Bóg zapłać krajowemu dyrektorowi ks. prałatowi Tomaszowi Rusieckiemu za przyjaźń i modlitwy za Księży żywych i zmarłych w Panu. […] Miłosierdziu Ojca w niebie polecam ducha mojego, oczekując zmartwychwstania i pojawiania się Chrystusa w chwale” (17.03.2013).
Requiescat in pace!
Opracował: ks. Zygmunt Jagiełło, ZID 29(2020), nr 4, s. 613-616.