Do wspólny Kościoła został włączony przez sakrament chrztu św. 27 kwietnia 1947 r. w parafii pw. Nawiedzenia NMP w Krasnobrodzie. W tej wspólnocie parafialnej bp Piotr Kałwa udzielił mu sakramentu bierzmowania, 2 lipca 1957 r. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Krasnobrodzie, a następnie naukę kontynuował w Liceum Ogólnokształcącym w Józefowie, gdzie w 1966 r. uzyskał świadectwo dojrzałości. W tym samym roku złożył podanie o przyjęcie do Wyższego Seminarium Duchownego w Lublinie.
Proboszcz parafii w Krasnobrodzie, ks. Ludwik Liwerski napisał o nim w opinii: „Jest synem wierzących i praktykujących rodziców dobrze mi znanych, religijnie wychowujących swoje dzieci. Od najmłodszych lat okazywał chęć, by zostać kapłanem. Był ministrantem. Jest to młodzieniec bardzo dobrych obyczajów, posłuszny i pobożny. Polecam go jako dobrego kandydata do seminarium” (21.06.1966).
Po każdych wakacjach, które alumn Roman spędzał w domu rodzinnym w Krasnobrodzie, proboszcz parafii, ks. L. Liwerski, jak i jego następca, ks. Kazimierz Wójtowicz w lakonicznych „testimoniach” podkreślali dobre zachowanie alumna, że był „pobożny, pracowity, posłuszny, troszczył się o dobro Kościoła. Interesował się sprawami duszpasterskimi, a swym postępowaniem nie dawał zgorszenia” (9.02.1971). „Jest diakonem sumiennym, gorliwym, taktownym, garnie się chętnie do prac duszpasterskich. Był bardzo aktywny w przygotowywaniu odpustów i uroczystości w Krasnobrodzie. Często w dni powszednie uczestniczył we Mszy św. przystępując do Komunii św. Swoim zachowaniem i postępowaniem zawsze dawał dobry przykład” (15.02.1972).
15 czerwca 1972 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa Piotra Kałwy. Jego pierwszą placówką była parafia Turobin, gdzie z dniem 23 września 1972 r. objął stanowisko wikariusza. Po trzech latach, 26 czerwca 1975 r., bp Bolesław Pylak skierował go do parafii Wojciechów, w której posługę kapłańską pełnił do 2 września 1977 r. Trzecią placówką duszpasterską była parafia Łaszczów (do 6 czerwca 1978 r.), następną Nielisz (do 15 czerwca 1979 r.), po czym Wilków (15.06.1979 - 26.05.1981) oraz Batorz (26.05.1981 - 11.04.1986). Pracując w parafii Batorz otrzymał zadanie budowy kościoła w Błażku i jednocześnie został mianowany rektorem tejże kaplicy.
Czując potrzebę pogłębienia formacji intelektualnej poprosił bpa Bolesława Pylaka o pozwolenie na podjęcie studiów w Instytucie Teologii Pastoralnej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Zgodę uzyskał 7 października 1980 r.
Biskup lubelski, doceniając jego ludzkie predyspozycje, w dniu 11 kwietnia 1986 r. mianował go proboszczem parafii Wola Gałęzowska. Zaś rok później, po wyrażeniu zgody przez Urząd Wojewódzki ds. Wyznań w Zamościu, bp B. Pylak powierzył mu urząd proboszcza parafii w Lipsko koło Zamościa (15.10.1987). Z dniem 15 stycznia 1994 r. Biskup Zamojsko-Lubaczowski Jan Śrutwa przeniósł go do parafii Susiec, a 21 września 1999 r. powierzył mu urząd wicedziekana dekanatu Józefów.
8 listopada 2001 r. ks. Jaworski został kanonikiem honorowym Kapituły Konkatedralnej w Lubaczowie.
Po dziesięciu latach pracy w parafii Susiec, czując że choroby których doświadczył w ostatnim czasie, spowodowały osłabienie jego sił niezbędnych do podjęcia nowych wyzwań duszpasterskich, poprosił bpa J. Śrutwę o przeniesienie na inną placówkę (05.05.2004). Biskup przychylając się do prośby ks. Romana, 10 maja 2004 r. mianował go proboszczem parafii Skierbieszów. Na nowej parafii, stosownie do potrzeb pastoralnych diecezji i na prośbę kapłanów dekanatu Grabowiec, pełnił funkcję dekanalnego ojca duchownego.
Ze względu na pogarszający się stan zdrowia ks. Jaworski zdecydował się złożyć na ręce bpa Wacława Depo prośbę o mianowanie administratora parafii Skierbieszów (4.12.2007), a następnie poprosił o zwolnienie ze stanowiska proboszcza tejże parafii (14.01.2008). Bp W. Depo uwzględniając prośbę ks. Romana udzielił mu urlopu zdrowotnego z zamieszkaniem w Łebie u rodziny, jednocześnie dziękując mu za trud pracy duszpasterskiej i podjętą troskę o renowację świątyni.
Ks. Roman Jaworski w liście do Biskupa Diecezjalnego, z dnia 28 sierpnia 2008 r. pisał: „Ekscelencjo. Ostanie cztery miesiące są dla mnie czasem wielkiego doświadczenia i nauczenia się bycia w bliskości Boga. Spotkania, które przeżyłem z różnymi ludźmi, choć wydawały się przypadkowe, jednak wniosły wiele w moje odnalezienie się w duchu wiary do spraw ziemskich. Jestem wdzięczny Panu Bogu, że w ciągu ostatnich ośmiu dni przeżyłem rekolekcje ignacjańskie we Wspólnocie Niepokalanej Matki Wielkiego Zawierzenia w Bliznem. Zachęcił mnie do ich przeżycia ks. Prałat Eugeniusz Derdziuk – za co jestem mu wdzięczny. Był to czas na głębsze spojrzenie na życie wiarą i odkrycie na nowo Miłości Bożej. Maryi zawierzyłem dalsze moje życie i posługę w Kościele. Po tej duchowej kuracji w miesiącu maju udaję się do sanatorium MSWiA w Kołobrzegu, aby podleczyć ciało. Napawa mnie optymizmem to, że Wasza Ekscelencja okazuje mi tyle serdeczności i życzliwości, pomimo moich błędów i upadków. Za to jestem wdzięczny – Bóg zapłać. Pragnę w dalszym życiu ich nie popełniać i żyć roztropnie, zgodnie z tym czego będzie wymagał ode mnie Pan i Zbawca Jezus Odkupiciel. Chcę nadal pełnić posługę w Kościele z całkowitym oddaniem się decyzji Waszej Ekscelencji”.
Bp Wacław Depo mając na względzie potrzeby pastoralne diecezji, 23 czerwca 2008 r. mianował ks. Romana kapelanem Domu Zakonnego Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi w Zamościu. Posługę tą pełnił do momentu śmierci, która nastąpiła w dniu 22 kwietnia 2014 r. w tymże Domu.
Uroczystości pożegnalne rozpoczęły się we środę, 23 kwietnia 2014 r. o godz. 19.00 Mszą św. żałobną, sprawowaną w kościele parafialnym pw. Nawiedzenia NMP w Krasnobrodzie, pod przewodnictwem Biskupa Diecezjalnego Mariana Rojka. We Mszy św. udział wzięło 25 kapłanów. Uroczystości pogrzebowe odbyły się dnia następnego, 24 kwietnia o godz. 12.00 w Sanktuarium Krasnobrodzkim. Mszy św. przewodniczył Pasterz Diecezji bp Marian Rojek, który we wstępie do Eucharystii powiedział: „Ks. Roman zapisał się w pamięci jako dobry samarytanin. Współorganizował pierwsze wczasorekolekcje dla niepełnosprawnych. Każdemu starał się pomóc. Sam doświadczony chorobą, znał lekarzy różnych specjalizacji w różnych miastach. Chętnie dzielił się tymi znajomościami, aby ulżyć drugiemu człowiekowi. Dobroć powraca do człowieka, który ją świadczył – nawet po śmierci”. Mszę św. koncelebrowało 100 kapłanów z diecezji zamojsko-lubaczowskiej, lubelskiej oraz sandomierskiej. Homilię wygłosił ks. kan. Leszek Pankowski.
Po Mszy św. ciało zmarłego kapłana zostało złożone na cmentarzu parafialnym w Krasnobrodzie.
Requiescat in pace!
Opracował: ks. Zygmunt Jagiełło
ZID 23(2014), nr 2, s. 291-294