Parafia pw. Świętego Michała Archanioła Miączyn

Do parafii należą miejscowości: Miączyn, Miączyn Kol., Miączyn Stacja, Ministrówka

Do r. 1875 istniała tu parafia greckokatolicka z filią w Zawalowie. Po kasacie unii kościół zamieniono na cerkiew, a ludność wyznania greckokatolickiego zmuszano do porzucenia Kościoła katolickiego. Katolicy obrządku łacińskiego, do r. 1918, należeli do parafii Grabowiec. Po tej dacie ich parafią był Zawalów. Parafię rzymskokatolicką w Miączynie erygowano, 26 V 1977 r., na mocy dekretu bp. lubelskiego Bolesława Pylaka i włączono do dekanatu uchańskiego (obecnie znajduje się w granicach dekanatu grabowieckiego). W czasie II wojny światowej Polacy zamieszkujący ten teren ponieśli wiele strat - ofiary śmiertelne i aresztowania były wynikiem akcji eksterminacyjnej okupanta i działalności UPA. W r. 1943 ludność Miączyna została wysiedlona.

Dawna cerkiew parafialna greckokatolicka, pw. św. Michała Archanioła, obecnie kościół parafii rzymskokatolickiej. Wzniesiony, w r. 1824, z fundacji Jana Węgleńskiego ministra stanu Królestwa Polskiego. Zamieniony ok. r. 1875 na cerkiew prawosławną, rekoncyliowany w r. 1918, odnawiany m. in. w r. 1909. Aż do powstania parafii był kościołem filialnym Zawalowa. W r. 1950 wybudowano chór muzyczny, a w r. 1975 kościół pomalowano farbami emulsyjnymi.

Klasycystyczno-neogotycki. Orientowany. Murowany z cegły, otynkowany. Na rzucie prostokąta z nieco węższą częścią wschodnią mieszczącą zakrystię i składzik. Nawa dwuprzęsłowa i jednoprzęsłowe prezbiterium, wyodrębnione półkolistą arkadą; w części zachodniej nawy, pod murowanym chórem muzycznym kruchta z dwiema kwadratowymi lokalnościami po bokach, mieszczącymi składzik i klatkę schodową na chór. Wewnątrz ściany nawy rozczłonkowane ostrołukowymi wnękami, zwieńczone gzymsem z perełkami, przy chórze muzycznym para wnęk zamkniętych łukiem półkolistym, obejmującym otwory okienne. Pozorne sklepienia kolebkowe, w zakrystii dwuprzęsłowe sklepienie żaglaste, w pozostałych pomieszczeniach stropy. Zewnątrz elewacja frontowa, lekko wysunięte zachodnie części elewacji bocznych oraz elewacje zakrystii boniowane, ponadto elewacje boczne rozczłonkowane pilastrami, z których narożne szersze i kanelowane, pomiędzy nimi ostrołukowe otwory okienne w opaskach. Elewacja zachodnia z wysoką ostrołukową wnęką mieszczącą otwór wejściowy, tablicę (zabieloną) oraz zamurowane otwory okienne; ponad trójkątnym zwieńczeniem fasady wieżyczka na sygnaturkę z ostrosłupowym daszkiem zapewne z r. 1909. Elewacja wschodnia zakrystii dwukondygnacyjna, trójosiowa, podzielona dwoma gzymsami kordonowymi, ponad gzymsem wieńczącym trójkątny szczyt. Otwory okienne prostokątne, ostrołukowe, koliste i półkoliste, w opaskach. Dachy dwuspadowe, nad prezbiterium nieco niższy, kryte blachą. Ołtarz główny klasycystyczny, zapewne po r. 1824, murowany, architektoniczny z bramkami, z obrazem MB Częstochowskiej (około r. 1960) i - na zasuwie - obraz św. Michała Archanioła (około r. 1960). Dwa ołtarze boczne o cechach klasycyzujących i neogotyckich, zapewne późniejsze. Ponad łukiem tęczy krucyfiks barokowo-ludowy z 1. poł. w. XIX. Cztery lichtarze cynowe z 1. poł. w. XIX. Dwa ornaty o bokach z tkaniny z 1. poł, w. XIX.

W nawie ławki z około r. 1960, na chórze muzycznym 7-głosowe organy, wykonane w Krakowie w r. 1950. W zakrystii jest obraz MB z Dzieciątkiem (w. XIX) oraz zabytkowe szaty i naczynia liturgiczne.

Obok kościoła, na konstrukcji stalowej z r. 1974, są umieszczone 3 dzwony spiżowe, wykonane w r. 1974 w Przemyślu (święcił je bp Edmund Ilcewicz 25 VIII 1974 r.).

Na cmentarzu kościelnym pomnik nagrobny z 1. poł. w. XIX, kamienny, w kształcie obelisku na czworobocznym postumencie.

Cmentarz parafialny rzymskokatolicki, dawniej greckokatolicki i prawosławny, czynny, założony prawdopodobnie na pocz. XIX w., jest to czworobok o pow. 2,03 ha, podzielony na trzy prostokątne kwatery, ogrodzony metalową siatką ujętą w ramy przy metalowych słupach.

Kapłani zmarli pochowani na cmentarzu parafialnym:
ks. Feliks Kępski (+1990)