RYS HISTORYCZNY
Erekcja parafii w Nabrożu miała miejsce dnia 15 listopada 1411 roku. W tym samym dniu dziedzic Nabroża i Miętkiego, Jan Sumik (Sumnik, Sząpink) wraz z żoną Agnieszką, ufundował świątynię w tej miejscowości.
Kościół został nazwany imionami Najświętszej Maryi Panny, świętych: Jana Apostoła, Mikołaja, Małgorzaty, Katarzyny, Barbary, Doroty i Wszystkich Świętych.
W średniowieczu Nabróż należał do diecezji chełmskiej. Nie wchodził on w skład parafii grabowieckiej, gdyż nie znajduje się w dokumencie jej uposażenia. Być może należał do parafii małoniskiej lub rzeplińskiej. Ponieważ jednak olbrzymia większość wsi w ziemi bełzkiej była własnością książęcą stąd wieś Nabróż mogła należeć również do parafii bełzkiej lub tyszowieckiej.
Po I rozbiorze Polski znaczna część diecezji chełmskiej przeszła pod administrację Przemyśla (w latach 1772-1808) i wtedy to powstał dekanat tyszowiecki. Parafia Nabróż, podobnie jak sąsiednia w Łaszczowie, weszła w jego skład. Od roku 1805 należała do nowo powstałej diecezji lubelskiej. W wyniku wojny w 1809 roku Austriacy ustąpili przed armią księcia Józefa, cała diecezja lubelska znalazła się w granicach Księstwa Warszawskiego, odzyskując dekanaty, które po I rozbiorze zostały dołączone do diecezji przemyskiej: hrubieszowski, tyszowiecki, zamojski. Po roku 1865 parafia Nabróż weszła w skład dekanatu tomaszowskiego (nie było już dekanatu tyszowieckiego).
Dnia 11 lutego 1947 roku biskup lubelski wydał dekret ustanowienia dekanatu tyszowieckiego. W jego skład weszły z dekanatu tomaszowskiego: Czartowiec, Dub, Komarów, Łaszczów, Nabróż, Nowosiółki, Perespa, Rzeplin, Tyszowce, Wiszniów, Zubowice, z dekanatu hrubieszowskiego: Mircze, Oszczów, Sahryń, Turkowice.
Dnia 25 marca 1992 roku. Ojciec Święty Jan Paweł II, bullą Totus tuus Poloniae populus, ustanowił nowy podział administracyjny diecezji w Polsce. Powstała wówczas między innymi diecezja zamojsko-lubaczowska, w skład której weszła parafia w Nabrożu.
Od 1995 roku parafia Nabróż należy do dekanatu łaszczowieckiego.
Pierwsza wiadomość wskazująca na miejscowości należące do parafii w Nabrożu zawarta jest w rejestrze poborowym z 1531 roku, który wymienia następujące wsie: Nabróż, Tuczapy, Szypice (dziś Stara Wieś), Wiszniów, Łykoszyn, Dutrów, Miętkie, Modryń, Mircze, Wasylów, Kryszyn i Mołożów. Jednakże już z dokumentu erykcyjnego można wnioskować, iż do parafii tej należały obie wsie fundatora, to jest: Nabróż i Miętkie. Parafia ta najprawdopodobniej objęła też Kmiczyn i Dutrów, gdyż podczas uroczystości poświęcenia kościoła i sporządzania aktu fundacyjnego byli obecni w Nabrożu Mścisław i Dobiesław z Kmiczyna oraz Tomasz i Andrzej z Dutrowa.
W chwili wystawienia aktu erekcyjnego parafii w Nabrożu, w dniu 15 listopada 1411 r., został konsekrowany także kościół, przez biskupa włodzimierskiego Grzegorza. Świątynia pw.: Najświętszej Maryi Panny, świętych: Jana Apostoła, Katarzyny, Doroty, Małgorzaty i Barbary oraz Wszystkich Świętych spłonęła.
Następne świątynie drewniane wzniesione prawdopodobnie w roku 1596 i przed rokiem l671 uległy również zniszczeniu. Kościół murowany z r. 1684, z fundacji Samuela Łaszcza, stolnika buskiego, właściciela Łaszczowa i Tuczap, konsekrowany przez bpa chełmskiego Stanisława Święcickiego 2 lipca 1690 r. Rozbudowany i przebudowany gruntownie w latach: 1901-5. przez archidiec. Szymańskiego z Lublina, z zatarciem cech stylowych. Po częściowym spaleniu w r. 1944, odnowiony w r. 1951. Orientowany. Murowany z cegły, otynkowany. Jednonawowy. Nawa prostokątna, czteroprzęsłowa, przedłużona od strony zachodniej o jedno przęsło w latach: 1901-5, z prezbiterium dwuprzęsłowym zamkniętym półkoliście. Przy prezbiterium zakrystie: od strony północnej dawna, od południa nowa zapewne z lat: 1901-5, z przedsionkiem. Przy wschodnich przęsłach nawy od północy i południa czworoboczne kaplice. Ściany nawy i prezbiterium podwyższone, o nowych podziałach i podwyższonych oknach w latach: 1901-5. W przejściach z nawy do kaplic pierwotne portale barokowe. W zakrystii północnej dawne sklepienie kolebkowe z lunetami. Drzwi w kaplicy południowej drewniane ze starymi okuciami być może z w. XVIII. Dachy dwuspadowe, kryte blachą. W nowym ołtarzu głównym obraz Matki Bożej Szkaplerznej z w. XVIII (?), na zasłonie obraz MB Wniebowziętej. Ołtarze boczne: lewy z obrazem MB Częstochowskiej, prawy z obrazem Jezusa Miłosiernego. Krucyfiks ludowy z 1. poł. w. XIX. Nagrobek Antoniego i Ksawery Horodyskich (bez daty), fundacji córki Tekli z Horodyskich Drohojowskiej, klasycystyczny z 1. poł. w. XIX, kamienny, w kształcie dwóch strzaskanych kolumn z marmurowymi tablicami. Pamiątkowa tablica fundacji kościoła z r. 1684 przez Samuela Łaszcza stolnika buskiego, z herbem Prawdzic i literami SL NT SB RI KM. Sygnaturka z r. 1848.
Organy wyk. przez Kazimierza Sobiechowskiego z Bydgoszczy. Dzwony (trzy) poświęcony, 16 VII 1980 r., przez bpa Zygmunta Kamińskiego.
Cmentarz kościelny otoczony od strony północnej, południowej i wschodniej starym murem z wnękami; odnowionym w latach: 1901-5.
OBRAZ MATKI BOŻEJ SZKAPLERZNEJ
Nie jest znana dokładna data powstania obrazu, ani autor. Datuje się go na wiek XVIII. Przedstawia Madonnę w półpostaci, w prawej dłoni trzyma ona stylizowany kwiat, zaś lewą ręką obejmuje Dzieciątko, trzymając jednocześnie szkaplerz. Dzieciątko prawą dłoń unosi w geście wskazującym na Matkę Bożą, a w lewej trzyma księgę. Takie ujęcie ikonograficzne należy do typu Matki Bożej Szkaplerznej. Postacie obrazu charakteryzują się subtelnym modelunkiem twarzy. Przykryte są XIX wieczną drewnianą sukienką, pozłacaną i rzeźbioną. Na głowach Madonny i Dzieciątka znajdują się pozłacane korony, wykonane z metalu, mocno rzeźbione, wysadzane drobnymi, bezbarwnymi szkiełkami. Korony podklejane są jasno czerwonym płótnem.
Od wielu lat obraz ten otaczany jest szczególnym kultem wiernych. Świadczą o tym piesze pielgrzymki i liczne wota. Wśród nich znajduje się ok. 60 wot jeszcze z okresu wojen napoleońskich.